اولین گاز محیط زیست که مورد استفاده بشر قرار گرفت ، تقریباً فقط هوا بود، در زمانی که موقع دمیدن یا باد زدن یک گله آتش، آن را شعله ورتر می کرد. همچنین انسان از گازهای گرم متصاعد شده از یک آتش برای دودی کردن غذا استفاده می کرد. همچنین بخار آب داغ نیز توسط انسان برای پختن غذاها مورد استفاده قرار می گرفت. از زمان های قدیم ، دی اکسید کربن به عنوان یک محصول فرعی تبخیر شناخته شده بود، مخصوصاً برای نوشیدنی ها، که تاریخ ساخت اولیه آن به ۷۰۰۰ تا ۶۶۰۰ سال قبل از میلاد مسیح در جیاهوی چین باز می گردد. گاز طبیعی توسط چینی ها در حدود ۵۰۰ سال قبل از میلاد مسیح مورد استفاده قرار می گرفت، یعنی زمانی که آنها پتانسیل حمل گاز تراوش شده از زمین را داخل لوله های خام بامبو به جایی که از آن برای جوش آوردن آب دریا مورد استفاده قرار می دادند ، کشف کردند. دی اکسید سولفور توسط رومی ها در شراب سازی استفاده می شد، که قبلاً در زمانی که شمع های ساخته شده از سولفور داخل کوزه های خالی شراب شعله ور شده و سوزانده می شدند تا آنها را تر و تمیز نگه داشته و از بوی سرکه گرفتن آنها جلوگیری کنند ، کشف شده بود.
جوش کاری با استیلن بر روی سیلندر گرماگیر آبی، ۱۹۱۸ .
لامپ کربید روشن
گاز
درک و شناخت اولیه ، شامل مدارک تجربی و علوم ابتدایی کیمیاگری بود؛ با این حال با پیدایش متد علمی و علم شیمی ، این گازها کاملاً شناخته و درک شدند. تاریخچه شیمی به ما می گوید که تعدادی از گازهایی که شناخته شده اند ، در طی انقلاب صنعتی قرن های ۱۸ و ۱۹ میلادی توسط شیمی دانهای برجسته و معروف در آزمایشگاه هایشان ، یا کشف شده اند یا به شکل نسبتاً خالص برای اولین بار ساخته شده اند. خط زمانی مربوط به کشف گازهای مختلف عبارتند از دی اکسید کربن ( ۱۷۵۴ ) ، هیدروژن ( ۱۷۶۶ ) ، نیتروژن ( ۱۷۷۲ ) ، اکسید نیتروس ( ۱۷۷۲ ) ، اکسیژن ( ۱۷۷۳ ) ، آمونیاک ( ۱۷۷۴ ) ، کلر ( ۱۷۷۴ )، متان ( ۱۷۷۶ ) ، سولفید هیدروژن ( ۱۷۷۷) ، مونوکسید کربن ( ۱۸۰۰ )، کلرید هیدروژن ( ۱۸۱۰ )، استیلن ( ۱۸۳۶ ) ، هلیوم ( ۱۸۶۸)، فلور ( ۱۸۸۶ )، آرگون ( ۱۸۹۴ )، کریپتون ، نئون و زنون ( ۱۸۹۸ ) و رادون ( ۱۸۹۹ ).
دی اکسید کربن ، هیدروژن ، اکسید نیتروس ، اکسیژن ، آمونیاک، کلر، دی اکسید سولفور، و گازهای سوختی ساخت کارخانه، قبلاً در طی قرن ۱۹ مورد استفاده قرار گرفته بودند ، و عمدتاً دارای موارد مصرف در غذا ، خنک کننده ها ، دارو، و برای روشنایی گازی و سوختی بودند. مثلاً آب کربناته از سال ۱۷۷۲ ساخته شده بود و از نظر تجاری از سال ۱۷۸۳ ، کلر در ابتدا برای سفید کردن الیاف در سال ۱۷۸۵ مورد استفاده قرار گرفت و اکسید نیتروس در ابتدا برای بیحسی در دندانپزشکی در سال ۱۸۴۴ استفاده شد. در این زمان گازها اغلب برای استفاده سریع از طریق واکنش های شیمیایی تولید می شدند. یک مثال قابل توجه از یک ژنراتور مولد ، دستگاه کیپس است، که در سال ۱۸۴۴ اختراع شد و می توانست برای تولید گازهایی نظیر هیدروژن ، سولفید هیدروژن ، کلر، استیلن ، و دی اکسید کربن ، از طریق واکنش های ساده تکامل گاز، مورد استفاده قرار بگیرد. استیلن به طور تجاری از سال ۱۸۹۳ ساخته شد و مولدهای استیلن از حدود سال ۱۸۹۸ برای تولید گاز جهت پخت و پز گازی و روشنایی گازی مورد استفاده قرار گرفتند، با این حال برق برای روشنایی عملی تر به نظر آمد و زمانی که LPG از سال ۱۹۱۲ به طور تجاری تولید شد ، استفاده از استیلن برای پخت و پز کاهش یافت.
زمانی که گازها در کمیت های نسبتاً کم کشف و تولید شده بودند، پروسه صنعتی سازی، محرک و موجب اختراع و ابتکار تکنولوژی تولید کمیت های بزرگتر از این گازها شد. پیشرفت های قابل توجه در تولید صنعتی گازها، شامل الکترولیز آب برای تولید نیتروژن ( در سال ۱۸۶۹) و اکسیژن ( از سال ۱۸۸۸) ، پروسه برین برای تولید اکسیژن ، که در سال ۱۸۸۴ اختراع شد ، پروسه کلراکالی برای تولید کلر در سال ۱۸۹۲، و فرایند هابر برای تولید آمونیاک در سال ۱۹۰۸، بودند.
توسعه استفاده و کاربردها در خنک کننده ها نیز، پیشرفت هایی را در تهویه مطبوع هوا و میعان گازها مقدور ساخت. دی اکسید کربن در ابتدا در سال ۱۸۲۳ تبدیل به مایع شد. اولین سیکل سرد کننده ی بخار – فشرده سازی که از اتر استفاده کرد در سال ۱۸۳۴ اختراع شد و سیکل مشابهی با استفاده از آمونیاک در سال ۱۸۷۳ اختراع شد و همینطور یکی دیگر در سال ۱۸۷۶ با استفاده از دی اکسید سولفور اختراع شد. اکسیژن مایع و نیتروژن مایع هر دو ابتدا در سال ۱۸۸۳ ساخته شدند؛ هیدروژن مایع ابتدا در سال ۱۸۹۸ و هلیوم مایع در سال ۱۹۰۸ ساخته شدند. LPG ابتدا در سال ۱۹۱۰ ساخته شد. در سال ۱۹۱۴ مجوز ساخت و تولید LNG ثبت شد که اولین تولید تجاری آن در سال ۱۹۱۷ بود.
اگرچه هیچ کس مشخص نکرده که شروع صنعت گاز صنعتی چه وقتی بوده ، اما بسیاری معتقدند که آن در دهه ۱۸۸۰ همزمان با ساخت اولین سیلندرهای گازی فشار بالا بوده است. سیلندرهای ابتدایی بیشتر از همه برای دی اکسید کربن در کربنات سازی یا تعلیق نوشیدنی ها مورد استفاده قرار می گرفتند. در سال ۱۸۹۵ سیکل های کمپرسی خنک کننده بیشتر توسعه یافتند تا میعان سازی هوا را مقدور سازند ، و قابل توجه تر از بقیه کارل وان لیند بود که موجب شد کمیت های بزرگتری از اکسیژن تولید شوند و در سال ۱۸۹۶ ، این کشف که کمیت های بزرگ استیلن می توانند در استون حل شوند و تبدیل به مواد غیر منفجره شوند موجب شد بطری های ایمن استیلن تهیه شوند.
یک استفاده و کاربرد مهم ویژه، توسعه جوشکاری و برش فلز بود که با اکسیژن و استیلن از اوایل دهه ۱۹۰۰ انجام می شد. با توسعه و پیشرفت پروسه های تولیدی گازهای دیگر ، گازهای بسیار بیشتری برای فروش در سیلندرها آورده شدند بدون این که نیازی به یک مولد گازی باشد.
